துக்கங்களிலா வாழ்கிறோம்..

அந்திசாயும் வேளையிலே

மறைந்துவிடும் சூரியன் தான் – எனில்

சூரியோதத்தை காணாமல்

கண்மூடிக்கொள்வதா..?

தினம் வாடி மெல்ல

உதிர்ந்துவிடும் வாசமலர்கள் – எனில்

பூக்களின் சிரிப்பை

பார்க்காமல் கடப்பதா...?

வெட்டிவிடும் மின்னலென்று

வானத்தை பார்க்கவில்லை – எனில்

பூத்துக்குலுங்கும் நட்சத்திர தோட்டத்தை

ரசித்திடத்தான் முடியுமா?

மணற்பரப்பில் தேங்கி நிற்கும்

தேக அழுக்கோடு

கோடையில் வற்றிவிடும் – எனில்

நீர்ச்சுழிக்க ஆடிவரும்

ஆற்றின் அழகை சுவைப்பது எப்படி?

சருகுகள் தரைவீழ

மொட்டையாகும் மரங்கள் – எனில்

வசந்தகால குளிர் மலர்ச்சியை

மறுப்பது யாருக்கான தண்டனை..

துக்கங்களுக்காக சிந்த மட்டுமா

கண்ணீர் துளிகள்..?

நமது சந்தோஷ பெருக்கில் – அது

அருவியாய் கொட்டட்டுமே...!

தேகம்விட்டு நாசிவழி

வெளியான மூச்சுக்காற்றும் நின்றுவிட..

சுழல்கின்ற நேரத்திலே சென்றுவிட்ட

மணித்துளிகள் மீளாது காண்...

சொல்லமுடிய நொடியில்

சட்டென்று முடிந்துவிடும் வாழ்க்கை – எனில்

வாழ்வின் இனிமைகள் ரசிக்காமல்

துக்கங்களிலா வாழ்கிறோம்..