ஒரு கலைப்பொருள் கண்காட்சியில் அனைவரது கவனத்தையும் கவர்ந்தது ஒரு மண் ஜாடி. அதில் அவ்வளவு கலை நுணுக்கம். அதிலிருந்த மலர் ஓவியங்கள் அழகிய கலை வேலைப்பாடுகளுடன் காட்சியளித்தது.
இந்த ஜாடியின் அழகைக் கண்டு வியந்த சிறுவன் ஒருவன் அந்த மண்ஜாடியிடம் "எப்படி இந்த அழகிய வடிவத்தைப் பெற்றாய்?" என்று கேட்டான்.
"சிறுவனே நான் உடனே இந்த அழகிய உருவத்தைப் பெறவில்லை. நான் இந்தப் பூமியில் மண்ணாக, மனிதர்களின் நடைபாதையாக, விலங்குகளின் மேய்ச்சல் தரையாகக் கேட்பாரற்றுக் கிடந்தேன்.
ஒரு நாள் கலைஞன் ஒருவன் என்னை மண்வெட்டி கொண்டு வெட்டினான். ஆ! அப்போது நான் அடைந்த வேதனை... சகிக்க முடியாத ஒன்று. "பொறு...பொறு..." என்று ஆணையிட்டது இறைவனின் குரல். பொறுத்திருந்தேன். பின்னர் என்னைத் துவைத்துப் பிசைந்து, தண்ணீர் ஊற்றி, மிதித்து...அப்பப்பா... அப்போது நான் பட்ட இம்சை... கதறினேன்.
பொறு மண்ணே! மீண்டும் ஆணை ஆண்டவனிடமிருந்து.
பிசைந்த என்னைச் சக்கரத்தில் இட்டுச் சுழற்றினான் அவன். எனக்குத் தலை சுற்றி, மயக்கம் வந்தது. சுற்றிச் சுற்றி இறுதியில் ஜாடியாக வடிவெடுத்தேன். ஆனாலும் நான் அனுபவித்த வேதனை... அதிகம்.
"பொறுத்திரு" இறைவனின் குரல்.
"பொறுத்திருந்தேன். பிறகு என்னைத் தீயிலிட்டுப் பொசுக்கினான். அப்போது வெந்து உறுதிப்பட்டேன். தாங்க முடியாத எரிச்சல். பொறுத்திருந்தே. அதன் பிறகு ஏதேதோ வண்ண ரசாயணங்கள் என் மேனியில் பூசப்பட்டது தகிப்பு... தாங்க முடியாத வேதனை...
"இன்னும் சற்று பொறுத்திரு..." கடவுளின் குரல்.
"தகதகப்பு. வண்ணப்பூச்சு. ஈர்க்க வைக்கும் கோலப்புதுமை. ஆஹா... இப்போது நான் அழகின் அற்புதம். காண்போரை லயிக்க வைக்கும் எழில் ஜாடியாக ஒப்பற்ற கலைப்பொருளாகக் காட்சியளிக்கிறேன்" என்று அதன் அழகின் ரகசியத்தையும் அதற்காக அது அடைந்த அவதிகளையும் அது காட்டிய பொறுமைகளையும் சொல்லி முடித்தது.
எந்தவொரு விசயத்திலும் பொறுமை தேவையாயிருக்கிறது. பொறுமையாயிருப்பவர்கள் பல இடங்களில் நல்ல பெயரைப் பெற்றிருக்கிறார்கள். பல தொழில்களில் முன்னேற்றம் கண்டிருக்கிறார்கள். நீங்களும் நல்ல பெயரையும் முன்னேற்றத்தையும் பெற பொறுமையை இன்றிலிருந்தே கடைப்பிடிக்கத் துவங்குங்கள்.
கருத்துகள் இல்லை:
கருத்துரையிடுக